تعمید آب Baptism in Water

تعمید آب Baptism in Water  

آیین تعمید از جانب عیسی مسیح تایید شده و انجام آن برای تمامی مسیحیان الزامی است. بر اساس  کتاب اعمال رسولان، فصل دوم، جمله هشتم، می‏‏دانیم تعمیدی که امروزه مرسوم است همان تعمید توبه است، اما عنصر دیگری نیز به این تعمید افزوده شده است. امروزه تعمید حاوی مفهوم نمادینی است که در روزگار یحیی وجود نداشت، بلکه پس از مرگ و قیام مسیح بوجود آمد. آیین تعمید اکنون دیگر صرفا نشانه توبه نیست بلکه علاوه بر توبه، اعلام این حقیقت مهم نیز هست که ما همراه مسیح دفن شده‏‏ایم و به هنگام رستاخیز مردگان با او قیام خواهیم کرد (رومیان، فصل شش، جمله یک تا چهار). تعمید اکنون دیگر صرفا بازگشت از گناه نیست، بلکه همچنین بیانگر این نکته است که نسبت به گناه مرده‏‏ایم، و اعلام این امید است که در آینده به هنگام قیامت مردگان، به مسیح خواهیم پیوست. کلیسا، از همان ابتدای تاریخ خود، از حکم عیسی مسیح پیروی کرده و ایمانداران جدید را تعمید داده است. تعمید مسیح نیز تعمید آب بود اما دریافت کردن ‏روح ‏القدس‏‏ به همراه آن. و این بدین مفهوم بود که شخص گناهان خود را به مسیح اعتراف کرده، مسیح را به قلب خود دعوت کرده، گناهانش برای همیشه آمرزیده و پاک شده است. اکنون تعمید می‏گیرد تا اعلام کند، به مسیح تعلق دارد و مردن و قیامت او را تایید می‏‏کند. این شخص ممکن است مجددا گناه کند، اما دیگر نیاز ندارد که مجددا تعمید بگیرد. زیرا مسیح یکبار برای همیشه گناهان او را آمرزیده و او پاک است، تنها باید در نام مسیح از عمق دل، اعتراف به گناهان خود کند و اطمینان داشته باشد که عیسی مسیح گناهانش را می‏‏آمرزد.

خداوند ما را دعوت به توبه و تعمید می‏‏ کند (اعمال رسولان، فصل دو، جمله سی و هشت) و ما دعوت خداوند را اجابت کرده و پس از توبه، اطاعت روحانی خود را با تعمید به نمایش عموم می‏‏گذاریم. تعمید تصویری از اطاعت روحانی و فرمانبرداری ما می‏‏باشد. ایماندار در آب فرو برده می‏‏شود تا نشان بدهد که چیزهای کهنه، مرده و گذشته‏‏اند ‏‏و از آب بیرون می‏‏آید تا نشان دهد که همه چیز نو شده است. تعمید صرفا و تنها یک شستشو نیست، بلکه همانا نابود ساختن آن «من» قدیم است، تعمید یعنی ما در خود مرده و مخلوقات جدیدی می‏‏شویم.

بازتاب دیگر تعمید در این حقیقت نهفته است که ایمانداران حقیقی چگونه شبیه مسیح می شوند. حال آنها به او تعلق داشته، با او ایستاده‏‏اند ‏‏و نمایندگان او هستند، او را دوست داشته، برای او زندگی کرده، و به او وفادار خواهند ماند. بدینگونه ایمانداران با گرفتن تعمید، این امر را به تصویر می‏‏ کشند که دقیقا همان کاری را انجام می‏‏دهند که عیسی مسیح انجام داد، چنانچه گویی راه او را قدم بقدم در آب تعمید دنبال می ‏‏کنند.

“لازم بود تا مسیح تعمید گیرد تا زندگی او در هر زمینه الگویی کامل باشد تا بعد از آن در جلجتا کاملا صلاحیت یابد که برای گناهان بشر فدیه شود. بیاد داشته باشیم که او برگزیده شد تا نجات دهنده و رهبر باشد. او بایستی کاهن اعظم، پیشرو و همچنین برادر بزرگتر افراد قوم خود می ‏‏بود. برای به کمال رسانیدن این اهداف، لازم بود تا خود تمام آنچه را که از قوم خود می ‏‏طلبد، بجا آورد. در غیر اینصورت چگونه می‏‏ توانست الگو و پیشرو آنها باشد؟ در زمان های قدیم فرمانده ی لشکر در جلو لشکر حرکت می‏‏کرد و بقیه او را دنبال می‏‏ کردند. او می ‏‏باید قبل از بقیه از تمام مسیرها و خطرات عبور می‏‏ کرد و مسیح نیز فرمانده نجات ماست (عبرانیان، فصل دوم، جمله ده). آری نجات دهنده ی ما در تمامی موارد کامل و بدون نقص است او در هر امری وظایفی را که از قوم خودش می ‏‏طلبد، خودش نیز به شکل کامل به انجام رسانیده است و بدین خاطر خود او نیز تعمید گرفت. او به عنوان رهبر و نجات دهنده ما هم شکل ما شد.

چرا باید تعمید بگیریم؟

کتاب مقدس به ایمانداران دستور می‏‏ دهد که تعمید بگیرند و در هیچ جای کتاب مقدس نمی ‏‏خوانیم که تعمید امری دل بخواهی یا اختیاری باشد. هر کس که عیسی مسیح را به عنوان خداوند خود پذیرفته و از گناهان خود توبه کرده است، باید تعمید بگیرد. دلیل تعمید این است که تغییر و تحول و توبه‏ای ‏‏را که در زندگی ما پدید آمده است از این طریق به طور نمادین نشان دهیم، و این واقعیت را اعلام نماییم که در آینده با مسیح برخواهیم خاست.

تعمید، نمادی مشخص از ایمان است، اما اغلب با خود نجات اشتباه گرفته می‏‏ شود. خیلی مهم است توجه داشته باشیم که تعمید نمی‏‏ گیریم تا چیزی اتفاق بیفتد، بلکه تعمید می‏‏ گیریم چون چیزی اتفاق افتاده است. مردم تعمید نمی ‏‏گیرند تا ایماندار شوند، بلکه تعمید می‏‏ گیرند چون ایماندار هستند. نجات شخص به داشتن تعمید بستگی ندارد، اما تعمید باید در پی نجات عملی شود.

خداوند عیسی به ما حکم کرد که ایمانداران جدید را تعمید دهیم ( انجیل متی، فصل بیست و هشت، جمله نوزده ). تقریبا در تمامی فرهنگ ها و کشورها، تعمید آب به عنوان نشانه ترک نمودن مذهب و دین قدیمی و گرویدن به مسیحیت تلقی می‏‏ شود. این اقدام یکی از گام های مقدماتی نجات محسوب می‏‏ شود (اعمال رسولان، فصل دو، جمله سی و هشت). عیسی مسیح نیز وعده نجات را با تعمید مرتبط می‏‏ سازد (انجیل مرقس، فصل شانزده، جمله شانزده).

بسیاری از مسیحیان این نظر را نمی ‏‏پذیرند که فیضی خاص در تعمید آب وجود دارد. این مسیحیان بر این عقیده‏‏اند ‏‏که کلام خدا تنها «ابزار فیض» است. طبق نظر آنان، شنیدن کلام خدا و ایمان داشتن به عیسی، تنها ابزاری است که ما برای نجات یافتن نیاز داریم. این مسیحیان معتقدند که تعمید آب صرفا نشانه یا نمادی است از اتفاقی که به هنگام ایمان آوردن در ما رخ می ‏‏دهد. از نظر آنان، تعمید حقیقتا ما را پاک نمی ‏‏سازد یا به طریقی خاص آمرزش گناهان را برای ما به ارمغان نمی‏‏ آورد، بلکه فقط نمادی است از مرگ ما با مسیح. برخی از این مسیحیان همچنین می‏‏ گویند که تعمید شهادتی است که فرد در مورد ایمان خود به جهان می‏‏دهد. بنابراین، باید در حضور جمع انجام شود، نه در خلوت.

در ارتباط با تعمید، سوالات متعددی در باب ضرورت و لازم به اجرا بودن آن مطرح می‏‏ شود. نخستین سوال این است: اگر ایمانداری بدون تعمید بمیرد، چه اتفاقی می‏‏ افتد؟ کتاب مقدس پاسخی قطعی به ما نمی ‏‏دهد. تقریبا تمامی مسیحیان در این مورد نظر مشترک دارند که چنین شخصی نجات می‏‏ یابد. مطابق انجیل مرقس، فصل شانزده، جمله شانزده ، آنچه باعث محکومیت است، ایمان نیاوردن است، نه تعمید نگرفتن. شخص مجرمی که عیسی در انجیل لوقا، فصل بیست و سه، جمله چهل تا چهل و سه، به او وعده ی فردوس را می‏‏ دهد، این فرصت را نداشت که تعمید بگیرد. با وجود این، کلیسا همیشه ایمان داشته است که کسی که از تعمید گرفتن خودداری می‏‏ کند، در وضعیت خطرناکی قرار دارد. آیا چنین شخصی دارای ایمان حقیقی است؟ اگر ما آگاهانه پیوسته از پذیرش حکم مسیح سر باز زنیم، وارد ملکوت آسمان نخواهیم شد (انجیل متی، فصل هفت، جمله بیست و یک). بنابراین، هنگامی که رهبران کلیسا آماده تعمید دادن کسی هستند، این شخص نباید در انجام این کار کوتاهی کند، بلکه باید در اولین فرصت تعمید گیرد.

سوال دوم این است: اگر ایمانداری که تعمید گرفته، علیه خدا عصیان کند و زندگی او در گناه سپری شود، اما پس از مدتی توبه کند و به سوی مسیح بازگردد، آیا نیاز هست که دوباره تعمید گیرد؟ کلیسا همواره به این سوال پاسخ منفی داده است. تنها یک تعمید وجود دارد (افسسیان، فصل چهار، جمله پنج).

در زمان تعمید، ما به او، به کلیسا و به دنیا اعلام می‏‏ کنیم که من از نجات دهنده ی خود پیروی خواهم کرد، به او پیوسته و در راه خداوندی گام بر می‏‏دارم که من را دوست داشته و جان خود را برای من فدا کرده است «آنانند که‌ بره‌ را هر کجا می‌رود متابعت‌ می‌کنند». تعمید جلوه بسیار شگفتی است از تعهد ما به مسیح و تمام آنچه که به پادشاهی او مربوط می ‏‏شود. همزمان ما با بقیه قوم خداوند اعلام همبستگی می‏‏ کنیم، با آنهایی که مانند ما راه مسیحیت را برگزیده‏اند، چرا که «همه ما به یک روح در یک بدن تعمید یافتییم».

اهمیّت تعمید چیست؟    

چرا خداوند بر تعمید همه ی ایمانداران تاکید دارد؟ چه چیزی آنرا مهم می‏‏ سازد، به ویژه در سایه ی این حقیقت که اجرای آن هیچ نقش روحانی در نجات فرد ندارد؟ پاسخ این است که خداوند این رسم را طراحی کرده تا مسیحیان را در زندگی و ایمانشان استوار سازد، کلیسا را حفظ و تقویت کرده و طبیعت کلیسای مسیحی را به جهانیان نمودار سازد. به همین جهت اگر تعمید به فراموشی سپرده شود یا به نحو نادرستی اجرا گردد، هدفی که خداوند در نظر داشته، بدست خادمینی که بایستی به او وفادار باشند، مخدوش شده و به کنار گذاشته می‏‏شود.

قبل از هر چیز تعمید به تک تک افراد ایماندار در درک تجربه ی روحانی آنها کمک می‏‏کند، بدین نحو که آنچنان تجربه ی تحول روحانی را در ذهنشان بیدار می‏‏سازد که حس سپاسگزاری و قدردانی در آنها تحریک شده و اطمینان ایشان از نجات قوت می‏‏گیرد.

تعمید در واقع شهادتی در حضور کلیسا و سایرین است تا تمامی اعضای خانواده الهی از این امر آگاه گشته و در این شادی شریک شوند. در واقع شخص تعمید گیرنده به سایرین اعلام می‏‏کند که زندگی خود را به مسیح سپرده و تولد تازه یافته است. او در واقع هم نجات خود از گناه را اعلام می‏‏کند و هم در مقابل دیگران تعهد می‏‏کند که مسیح را پیروی نماید

 چطور باید تعمید گرفت؟   

با نگاهی به فرقه‏های ‏‏مختلف مسیحی متوجه می‏‏شویم که تعمید گرفتن انواع و اَشکال مختلف دارد. برخی کلیساها افراد را تعمید داده و به طور کامل در آب فرو می‏‏برند، و برخی دیگر صرفا بر آنها آب می‏‏پاشند. ببینیم کتاب مقدس در این باره چه تعلیم می‏‏دهد؟

کتاب مقدس در این باره که ایمانداران را دقیقا به چه صورت باید تعمید داد دستور صریحی ارائه نمی‏‏دهد. با توجه به مفهوم نمادین تعمید، درمی یابیم که تعمید هم نمایانگر دفن شدن است و هم نشانه ی قیام.  بنابراین فرو بردن ایمانداران در آب (تعمید) عمل دفن شدن را بهتر از پاشیدن آب بر آنها نشان می‏‏دهد. در کتاب مقدس می‏‏خوانیم که وقتی یحیی در رود اردن تعمید می‏‏داد: «عیسی از آب برآمد» (انجیل متی، فصل سه، جمله شانزده)، که تلویحن بدان معناست که او به هنگام تعمید به طور کامل در آب فرو برده شد. با اینحال گرچه ظاهرا در کتاب مقدس تعمید به شیوه ی فرو رفتن در آب انجام می‏‏شده است، اما در هیچ جا به ما چنین دستوری داده نمی‏‏شود. تعمید دادن به اسم پدر، پسر و ‏روح‏القدس‏‏ بسیار مهم تر است از اینکه ایمانداران به چه صورت تعمید می‏‏گیرند. بهتر است کسی به شیوه ی پاشیدن آب تعمید بگیرد ولی از گناهان خود توبه کرده و به عیسی مسیح ایمان آورده باشد، و تعمیدش به اسم پدر، پسر و روح‏القدس باشد، تا اینکه کسی با فرو رفتن در آب تعمید بگیرد ولی توبه نکرده باشد. آنچه در وهله ی نخست مهم است نه چگونگی تعمید گرفتن شخص، بلکه علت تعمید گرفتن اوست. با اینحال اگر می‏‏خواهید دقیقا به شیوه‏ای ‏‏که در کتاب مقدس معمول بوده تعمید بگیرید، به نظر می‏‏رسد که ارجحیت با شیوه ی فرو رفتن در آب باشد.

سه روش عمده برای تعمید وجود دارد که عبارتند از: غوطه‏‏‏ور ‏‏ساختن در آب، پاشیدن قطرات آب، و ریختن آب. در بسیاری از کلیساها، داوطلبان را با پاشیدن قطرات آب یا ریختن آن روی سرشان، تعمید می‏‏دهند. در مورد تعمید کودکان، معمولا از دو روش فوق استفاده می‏‏شود، اگر چه در گذشته کودکان را نیز در آب غوطه‏‏‏ور ‏‏می‏‏ساختند. برای بزرگسالان، هر سه روش بکار گرفته می‏‏شود. معمولا افراد زمین گیر و بیمار، یا اشخاصی را که در مناطق بد آب و هوا زندگی می‏‏ کنند (مثل بیابانها و قطب شمال)، توسط غوطه ‏‏‏ور ‏‏کردن تعمید نمی ‏‏دهند. به هر حال، از دوران کلیسای اولیه تا کنون، هر سه روش در زمان ها و مکان های مختلف بکار گرفته شده است.

خود کتاب مقدس دقیقا نمی‏‏ گوید که تعمید چگونه باید صورت گیرد. در زمان نگارش عهد جدید، تعمید معمولا در رودخانه ‏ها (انجیل مرقس، فصل یک، جمله پنج) ، یا مکان هایی که آب فراوان بود ( انجیل یوحنا، فصل سه، جمله بیست و سه)، انجام می ‏‏شد. تعمید به شکل غوطه ‏‏‏ور ‏‏شدن در چنین مکان هایی به راحتی انجام می ‏‏شد و احتمالا متداول ترین شکل تعمید بود. بسیاری از محققین الهیات معتقدند در این موقعیت‏‏‏ ها ‏‏به خاطر وجود این قبیل مشکلات، تعمید به شکل ریختن آب یا پاشیدن آن، صورت گرفته است.

چه وقت باید تعمید گرفت؟    

همیشه تعمید در پی ایمان آوردن و توبه کردن اشخاص صورت می‏‏ گرفته است. افراد معمولا بلافاصله پس از ایمان آوردن به عیسی مسیح، تعمید می‏‏ گرفتند. امروزه برخی کلیساها اطفال را نیز تعمید می‏‏ دهند. برخی دیگر از کلیساها افراد نو ایمان را بلافاصله تعمید نمی‏‏ دهند. ببینیم نظر کتاب مقدس در این باره چیست؟

دوران انتظار قبل از تعمید که اغلب با گذراندن سلسله دروسی در این رابطه همراه است، به فرد نو ایمان کمک خواهد کرد ایمان تازه یافته ی خود را به درستی درک کند و به مفهوم تعمیدی که خواهد گرفت به خوبی پی ببرد. قائل شدن چنین دوران انتظاری به هیچ وجه به این معنا نیست که فرد نوایمان در ایمان خود ضعیف است یا حقیقی نیست. چنانچه تعمید گرفتن نیز بدین مفهوم نیست که فرد ایماندار از این پس «مورد قبول» است. نوایمانانی که هنوز در انتظار تعمید بسر می‏‏ برند یا در شرایطی قرار دارند که کسی نیست آنها ‏‏را تعمید دهد، نباید نومید شوند. بلکه در عوض باید برای موضوع تعمید خود دعا کنند و کماکان زندگی خود را بر اساس تعالیم کتاب مقدس وفق دهند. زندگی دگرگون شده ی یک ایماندار توبه کرده بسیار مهمتر است از موضوع تعمید. اگر ایمانداری براستی به مسئولیت‏ هایی که دارد عمل کند و آنها ‏‏را جدی بگیرد، هنگامی که فرصت تعمید فرا رسد، آماده خواهد بود.

قبل از تعمید یافتن، دو شرط مهم وجود دارد: اول اینکه شخص تعمید گیرنده لازم است که عیسی مسیح را به عنوان نجات دهنده ی خود پذیرفته باشد، و دوم باید بداند که تعمید، حاکی از چیست. اگر شخصی، عیسی مسیح را به عنوان نجات دهنده خود پذیرفته باشد، و بداند که تعمید گامی است برای اطاعت و اعلام آشکار ایمان او به مسیح، و مشتاق تعمید یافتن باشد، دلیلی برای منع کردن او از تعمید وجود ندارد. طبق گفته ی کلام خدا، تعمید گامی ساده برای پیروی و اعلام علنی ایمان به عیسی مسیح ( که تنها راه نجات است) می ‏‏باشد. تعمید مسیحی امر مهمی است، چرا که گامی است از اطاعت، اعلام علنی ایمان به مسیح و تسلیم شدن به او، و هویت یافتن با مرگ، تدفین، و رستاخیز عیسی مسیح.

تعمید چه چیزهایی نیست؟    

تعمید به منزله این نیست که شخص دیگر نیاز به مشارکت با ایمانداران و آمدن به کلیسا ندارد.

تعمید به منزله داشتن آگاهی کامل از کتاب مقدس و امور روحانی نیست.

در تعمید هیچ گونه عامل سحر آمیزی وجود ندارد.

عمل تعمید نیست که در زندگی ایماندار نقش ایمان را بازی می‏‏ کند بلکه قلب و جان ایماندار و میزان دلبستگی او به عیسی مسیح است.

تاکید این نکته ضروری است که نه اجرا شام خداوند و نحوه اجرای آن و نه اجرای تعمید و نحوه اجرای آن؛ پاک شدن از گناهان و زیستن در زندگی تازه را مسبب نمی گردند. ما باید بدانیم زیستن در مسیح هر دو این عمل را در ما انجام داده و می‏‏ دهد. این دو عمل در شخص ایمان را ایجاد نمی‏‏ کند بلکه از ایمان سرچشمه گرفته و با ایمان تقویت شده و تایید م گردد.

زمانی تعمید میسر است که شخص به عیسی مسیح به عنوان نجات دهنده خودش از گناهان و مرگ ابدی اعتراف به ایمان می‏‏ کند و عیسی مسیح را به عنوان خداوند و نجات دهنده خودش قبول می‏‏ کند.

آب، شخص را در ایمان به مسیح مُهر می‏‏ کند. اما این آب نیست که قلب شخص را عوض می‏‏ کند و آن را متعلق به مسیح می‏‏ سازد، بلکه حضور روح مقدس خدا در زمان ایمان و اعتراف شخص به مسیح است. تعمید نمی ‏‏تواند سبب ایمان شخص شود، این غسل تعمید نیست که شخص را حفظ می‏‏ کند بلکه این تنها ایمان شخص است. اما تعمید این باور را به وجود می ‏‏آورد که خدا با ماست و ما مشمول بخشایش او هستیم. به طور نمادی تعمید مانند حلقه ازدواج است که نشانه تعلق قلبی ما نسبت به عیسی مسیح است. تعمید نه زدودن آلودگی جسم و تن بلکه تعهد به خداوند است (اول پطرس، فصل سوم، جمله بیست و یک). پس این آب نیست که ما را از گناه پاک می‏‏ کند بلکه این وعده خدا در خون مسیح است که ما را از گناه پاک می‏‏ سازد. با تعمید گرفتن آب در واقع گویی با خدا عهد می‏‏ بندیم که: » گناهانم را در مسیح آمرزیدی و من عهد می‏‏ بندم که پاک و به دور از گناه برای تو زندگی کنم.»

  چه کسی می‏‏ تواند دیگران را تعمید دهد؟

در برخی مواقع کتاب مقدس می‏‏ گوید که شخص باید توسط مسیحیانی تعمید گیرد که به راستی تعلیم و بشارت می‏‏ دهند (اعمال رسولان، فصل هشت، جمله سی و پنج تا سی و نه). اما در اکثر موارد حتی به ما گفته نشده است که چه اشخاصی تعمید دهنده بوده‏ اند، مهمترین امر در هنگام تعمید، اطاعت از خداوند است نه اینکه چه کسی تعمید می ‏‏دهد.

حداقل در دو بخش از کتاب مقدس صریحا به ما گفته شده است که شخص تعمید دهنده الزاما شخص تعلیم دهنده نبوده است (انجیل یوحنا، فصل چهار، جمله یک و دو) و بطور خاص در اول قرنتیان، فصل یک، جمله چهارده تا هفده، پولس به صراحت می‏‏ گوید که کسی را تعمید نداده حتی آنهایی را که تعلیم داده است. در واقع مهم نیست که مراسم تعمید را حتما شخص تعلیم دهنده به انجام برساند. کتاب مقدس هیچ گونه صلاحیت خاصی را برای تعمید دادن عنوان نمی‏‏ کند اما برخی از کلیساها بر این باورند که شخص تعمید دهنده باید دارای برخی صلاحیت های خاص باشد و معمولا در اغلب کلیساها امر تعمید توسط شبانان و خادمین کلیسا به انجام می‏‏رسد در پناه عیسی مسیح شاد و سربلند باشید. دانیال.